▪ خطوط آنالوگ معمولی: منظور از این خطوط همان خطوط تلفنی معمولی می باشد. نرخ انتقال Data توسط این خطوط حداکثر ۳۳.۶ Kb/s می باشد. استفاده از این خطوط برای اتصال به اینترنت در کشورمان بسیار رایج می باشد.
▪ T۱: نام خطوط مخابراتی مخصوصی است که در آمریکا و کانادا ارائه می شود. بر روی هر خط T۱ تعداد ۲۴ خط تلفن معمولی شبیه سازی می شود. هر خط T۱ می تواند حامل ۱.۵ MB/s پهنای باند باشد.
▪ E۱: نام خطوط مخابراتی مخصوصی است که در اروپا و همچنین ایران ارائه می شود. بر روی هر خط E۱ تعداد ۳۰ خط تلفن معمولی شبیه سازی می شود. هر خط E۱ می تواند حامل ۲ MB/s پهنای باند باشد.نرخ انتقال Data توسط این خطوط جهت مودمهای ارائه شده در ایران حداکثر ۵۶ Kb/s می باشد.که البته در صورت فراهم نمودن مودمهای سریعتر کاربر میتواند برابر سرعت مودم خود دیتا را دریافت نماید.
مشخصه این سیستم پیش شماره متفاوت آنها نسبت به خطوط عادی میباشد.
ISDN: اساس طراحی تکنولوژی ISDN به اواسط دهه ۸۰ میلادی باز میگردد که بر اساس یک شبکه کاملا دیجیتال پی ریزی شده است .در حقیقت تلاشی برای جایگزینی سیستم تلفنی آنالوگ با دیجیتال بود که علاوه بر داده های صوتی ، داده های دیجیتال را به خوبی پشتیبانی کند. به این معنی که انتقال صوت در این نوع شبکه ها به صورت دیجیتال می باشد . در این سیستم صوت ابتدا به داده ها ی دیجیتال تبدیل شده و سپس انتقال می یابد .
ISDN به دو شاخه اصلی تقسیم می شود . N-ISDN و B-ISDN . B-Isdn بر تکنولوژی ATM استوار است که شبکه ای با پهنای باند بالا برای انتقال داده می باشد که اکثر BACKBONE های جهان از این نوع شبکه برای انتقال داده استفاده می کنند ( از جمله شبکه دیتا ایران ) .
نوع دیگر B-ISDN یا ISDN با پهنای باند پایین است که برای استفاده های شخصی طراحی شده است . در
N-ISDN دو استاندارد مهم وجود دارد. BRI و PRI . نوع PRI برای ارتباط مراکز تلفن خصوصی (PBX ) ها با مراکز تلفن محلی طراحی شده است . E۱ یکی از زیر مجموعه های PRI است که امروزه استفاده زیادی دارد . E۱ شامل سی کانال حامل (B-Channel ) و یک کانال برای سیگنالینگ ( D-Channel) میباشد که هر کدام ۶۴Kbps پهنای باند دارند .
ادامه مطلب ...
ارتباط نوری در دهه ۱۹۷۰ با ابداع تلگراف نوری آغاز شد. هر چند در سال ۱۸۸۰ نیز «الکساندر گراهام بل» یک سیستم تلفن نوری را به ثبت رساند، ولی این اختراع مانند اختراع قبلی اش یعنی تلفن معمولی نبود و به صورت یک اختراع تجربی باقی ماند و هرگز تحقق پیدا نکرد. یک دانشمند آلمانی به نام «ون هیل» و یک دانشمند انگلیسی به نام «هاپکینز» در سال ۱۹۴۵ مقاله هایی را در مورد «بسته های تصویری» منتشر کردند. گزارش «هاپکینز» به بسته های تصویری از فیبرهای بدون پوشش مربوط می شد، در حالی که گزارش «ون هیل» درباره بسته های ساده یی از فیبرهای دارای پوشش شیمیایی بود، به طوری که یک فیبر ساده را با یک پوشش شفاف از ماده یی مخصوص می پوشاند.
در نهایت این دانشمند آلمانی به خاطر گفت وگو با یک فیزیکدان نوری امریکایی تحت تاثیر قرار گرفت و اختراع بسیار مهمی ارائه کرد که به نام کابل فیبر نوری دارای پوشش معروف شد. این در حالی بود که هیچ کدام از فیبرهایی که تا آن زمان تهیه می شدند، پوششی نداشتند. «ون هیل» یک فیبر برهنه از شیشه یا پلاستیک را با یک پوشش شفاف از ماده یی مخصوص پوشاند و با این کار از سطح انعکاس کلی در برابر آلودگی ها محافظت کرد و تا حد زیادی تداخل بین فیبرها را نیز از بین برد. تا سال ۱۹۶۰ از فیبرهای نوری پوشش دار با تضعیفی معادل یک دسی بل در هر متر استفاده می شد که برای کاربردهای پزشکی کاملاً مناسب بود ولی برای استفاده در ارتباطات به هیچ وجه مناسب نبود.
یک سال بعد «اسنیتزد» امریکایی توضیحی نظری در مورد فیبری منتشر کرد که هسته آن به حدی کوچک بود که می توانست نور را تنها با یک موج حمل کند. این پیشنهاد برای یک وسیله پزشکی که به جست وجو در داخل بدن انسان می پرداخت، مناسب به نظر می رسید، ولی مشکل مهمی که داشت این بود که افت نوری این فیبر بالا بود و در مسافت های بسیار طولانی و در ارتباطات راه دور قابل استفاده نبود. در سال ۱۹۶۴ یک دانشمند امریکایی دیگر نیاز به یک شکل خالص تر از شیشه را برای کمک به کاهش افت نوری فیبر، تشریح و در ضمن استاندارد افت نوری آن را نیز تعیین کرد. محققان شرکت corning glass در تابستان سال ۱۹۷۰ آزمایش های مهمی را انجام داده و ماده یی فوق العاده خالص با نقطه ذوب بالا و افت نوری مناسب پیدا کردند. آنها در نهایت سیم فیبرهای نوری یا همان «فیبرهای موج بر نوری» را ابداع کردند که توانایی آنها در حمل و نقل اطلاعات، ۶۵ هزار برابر سیم های مسی بود. اطلاعات از طریق این سیم ها توسط الگویی از امواج نوری حمل می شد که رمزگشایی آنها حتی در مقصدی که هزاران کیلومتر دورتر قرار داشت، به سادگی امکان پذیر بود.
ادامه مطلب ...
تکنولوژی XSL ، از CSS)Cascading
Style Sheets) اقتباس شده است . CSS از یک Stylesheet بمنظور فرمت یک فایل HTML استفاده می نماید .XSL و CSS در موارد متعددی با
یکدیگر تفاوت دارند. CSS ، امکان تعریف رنگ ها ، مشخص نمودن زمینه ها ، نوع فونت ها و ...
را برای فایل های مبتنی بر Html فراهم می نماید. XSL امکان تبدیل یک فایل XML را به یک فایل Html ( و یا سایر فرمت های
دلخواه نظیر متن ) فراهم می نماید. در این مقاله ده نکته مهم در رابطه با تکنولوژی
XSL بیان می گردد .
نکته اول: همزمان با ارائه تکنولوژی XML توسط کنسرسیوم وب ،
تکنولوژی XSLT)Extensible StyleSheet Language for Transformation )، برای تبدیل یک سند
به نوع دیگر ، مطرح گردید. در زمان پیاده سازی XSLT ، تکنولوژی دیگر و
مرتبط با XML با نام XPointer نیز ارائه گردید. XPointer ، مکانیزمی برای اشاره به بخش های متفاوت یک سند XML است . یکی دیگر از
تکنولوژی های مرتبط با XML ، با نام XPath مطرح و ارائه گردید. XSLT,XPointer و XPath جملگی تکنولوژی های
مبتنی بر XML می باشند .
نکته دوم: تکنولوژی XSLT ، مشابه یک زبان برنامه نویسی بوده و دارای توابع و متدهای فراوانی
است که نمونه آنها را می توان در سایر زبان های برنامه نویسی مشاهده نمود.
مثلا" XSLT دارای یک حلقه تکرار با نام for-each است .<XSL:for-each> .تکنولوژی فوق
دارای برخی امکانات خاص دیگر است که نمونه آنها در سایر زبانهای برنامه نویسی وجود
ندارد . مثلا" با استفاده از المان <XSL:script> ، می توان در هر
مکان دلخواه ، اقدام به درج اسکریپت های مورد نظر نمود. برای درج محتویات یک فایل
نیز می توان از المان <XSL:include> استفاده کرد . در صورتیکه XML را بمنزله داده ها در
نظر بگیریم ، XSL ، زبان برنامه نویسی مناسب ، بمنظور انجام عملیات دلخواه بر روی
داده ها است .
نکته سوم: با اینکه XSLT مشابه یک زبان برنامه نویسی است ولی دارای یک تفاوت اساسی با
زبانهای برنامه نویسی است . زبان XSLT مبتنی بر تمپلیت ها می باشد . با استفاده از تمپلیت ها می توان
نحوه پردازش یک المان را مشخص نمود. قوانین تمپلیت می توانند با اولویت های متفاوت
و بصورت دلخواه تعریف و استفاده گردند. XSLT یک زبان تعریفی است .
(در صورت مواجه شدن با یک الگو ، خروجی به چه صورت تولید می گردد ) . روش برنامه
نویسی در XSLT ، مشابه زبانهای VB و یا جاوا نمی باشد . زبانهای فوق بصورت "رویه ای " می
باشند . ( XSLT زبانی تعریفی است )
نکته چهارم: در تمام فایل های XSL ، می بایست XSL namespace مشخص گردد. بدین ترتیب پارسر از نوع نسخه XSLT آگاهی پیدا خواهد کرد
. برای مشخص نمودن namespace ، عموما" از عبارت زیر استفاده می گردد. با معرفی namespace مربوطه ، می توان یک XSLT را بگونه ای طراحی و
پیاده سازی کرد که هم با نسخه های قبلی و هم با نسخه های بعدی ، سازگار باشد .
تکنولوژی XSL ، از CSS)Cascading
Style Sheets) اقتباس شده است . CSS از یک Stylesheet بمنظور فرمت یک فایل HTML استفاده می نماید .XSL و CSS در موارد متعددی با
یکدیگر تفاوت دارند. CSS ، امکان تعریف رنگ ها ، مشخص نمودن زمینه ها ، نوع فونت ها و ...
را برای فایل های مبتنی بر Html فراهم می نماید. XSL امکان تبدیل یک فایل XML را به یک فایل Html ( و یا سایر فرمت های
دلخواه نظیر متن ) فراهم می نماید. در این مقاله ده نکته مهم در رابطه با تکنولوژی
XSL بیان می گردد .
نکته اول: همزمان با ارائه تکنولوژی XML توسط کنسرسیوم وب ،
تکنولوژی XSLT)Extensible StyleSheet Language for Transformation )، برای تبدیل یک سند
به نوع دیگر ، مطرح گردید. در زمان پیاده سازی XSLT ، تکنولوژی دیگر و
مرتبط با XML با نام XPointer نیز ارائه گردید. XPointer ، مکانیزمی برای اشاره به بخش های متفاوت یک سند XML است . یکی دیگر از
تکنولوژی های مرتبط با XML ، با نام XPath مطرح و ارائه گردید. XSLT,XPointer و XPath جملگی تکنولوژی های
مبتنی بر XML می باشند .
نکته دوم: تکنولوژی XSLT ، مشابه یک زبان برنامه نویسی بوده و دارای توابع و متدهای فراوانی
است که نمونه آنها را می توان در سایر زبان های برنامه نویسی مشاهده نمود.
مثلا" XSLT دارای یک حلقه تکرار با نام for-each است .<XSL:for-each> .تکنولوژی فوق
دارای برخی امکانات خاص دیگر است که نمونه آنها در سایر زبانهای برنامه نویسی وجود
ندارد . مثلا" با استفاده از المان <XSL:script> ، می توان در هر
مکان دلخواه ، اقدام به درج اسکریپت های مورد نظر نمود. برای درج محتویات یک فایل
نیز می توان از المان <XSL:include> استفاده کرد . در صورتیکه XML را بمنزله داده ها در
نظر بگیریم ، XSL ، زبان برنامه نویسی مناسب ، بمنظور انجام عملیات دلخواه بر روی
داده ها است .
نکته سوم: با اینکه XSLT مشابه یک زبان برنامه نویسی است ولی دارای یک تفاوت اساسی با
زبانهای برنامه نویسی است . زبان XSLT مبتنی بر تمپلیت ها می باشد . با استفاده از تمپلیت ها می توان
نحوه پردازش یک المان را مشخص نمود. قوانین تمپلیت می توانند با اولویت های متفاوت
و بصورت دلخواه تعریف و استفاده گردند. XSLT یک زبان تعریفی است .
(در صورت مواجه شدن با یک الگو ، خروجی به چه صورت تولید می گردد ) . روش برنامه
نویسی در XSLT ، مشابه زبانهای VB و یا جاوا نمی باشد . زبانهای فوق بصورت "رویه ای " می
باشند . ( XSLT زبانی تعریفی است )
نکته چهارم: در تمام فایل های XSL ، می بایست XSL namespace مشخص گردد. بدین ترتیب پارسر از نوع نسخه XSLT آگاهی پیدا خواهد کرد
. برای مشخص نمودن namespace ، عموما" از عبارت زیر استفاده می گردد. با معرفی namespace مربوطه ، می توان یک XSLT را بگونه ای طراحی و
پیاده سازی کرد که هم با نسخه های قبلی و هم با نسخه های بعدی ، سازگار باشد .
درست کردن سایه توسط
نرم افزارهای گرافیکی مانند فتوشاپ یا فایروورکس کار ساده ای میباشد و احتمالا
اکثر شما طریقه انجام این کار رو بلد هستید . اما نکته اینه که تا جایی که امکانش
هست از حجم صفحات بکاهیم.
در این خود آموز روش انداختی سایه برای متون و توسط کدهای CSS رو آموزش خواهیم داد .
ابتدا از این آدرس نتیجه کار رو مشاهده کنید تا دقیقا بدونید که قرار است چه کاری
انجام دهیم : Demo
انجام این کار بسیار ساده است و در زیر توجهتون رو به اون جلب میکنم :
کاری که در حقیقت انجام میدهیم این است که توسط آدرس دهی مطلق (absolute) 2 متن که اولی نقش نوشته اصلی و دومی نقشه
سایه را برعهده خواهند گرفت با فاصله ۲px
از همدیگر قرار میدهیم .به کد زیر که در صفحه html ما نوشته خواهد شد دقت کنید :
1. <div id=“shadow”>
2. <span class=“firstlayer”>Text with shadow using CSS</span>
3. <span
class=“secondlayer”>Text with shadow using CSS</span>
4. </div>
همانطور که مشاهده میکنید یک متن ۲ بار و در قالب ۲ کلاس مختلف و تحت آیدی shadow نوشته شده اند و هیچگونه عمل خاص دیگری بر
روی متونمان انجام نداده ایم .کار اصلی ما بر روی CSS انجام خواهد پدیرفت .
کاری که انجام میدهیم این است که به تگ text
container(#shadow) آدرس دهی نسبی نسبت میدهیم اینکار باعث خواهد شد تمامی المانهایی
که در داخل تگ #shadow
استفاده خواهند شد توسط آدرس دهی مطلق وابسته به تگ #shadow بشوند نه به تگ body
در مرحله بعد به کلاسهای firstlayer
و secondlayer موقعیت دهی مطلق میکنیم با این تفاوت که secondlayer به مقدار ۲px پایینتر و به راست بیاید .
چکیده :
یک بازی کامپیوتری را روی کامپیوترتان اجرا میکنید. فعلا‌ً کارت گرافیک شما روی اسلا‌تAGP سوار می‌شود، پردازشگر سلرون دارید و ... پس از چند ماه یا چند سال کامپیوتر جدیدی می‌خرید. اکنون اسلا‌ت کارت گرافیکی شما PCI Express است و یک پردازشگر 64 بیتی دارید. همان بازی را روی این کامپیوتر هم نصب و اجرامی‌کنید! شاید به نظر طبیعی میآید که همه چیز باید همین‌طور باشد. اما چگونه یک بازی روی کامپیوترهایی با تراشه‌ها و سخت‌افزارهای مختلف و گاه فناوری متفاوت اجرا می‌شود؟ APIهای گرافیکی یا همان رابط‌های برنامه‌نویسی، بخش بزرگی از این مشکل را حل می‌کنند و امکانات گسترده دیگری را نیز در اختیار برنامه‌نویسان و توسعه‌دهندگان بازی و برنامه‌های چندرسانه‌ای قرارمی‌دهند. OpenGL وDirectX، دو مجموعه API گرافیکی و صوتی هستند که برای آسان‌تر ساختن توسعه بازی‌ها و نرم‌افزارهای چندرسانه‌ای طراحی شده‌اند.
API گرافیکی چیست؟
API درواقع بین برنامه و سخت‌افزاری که برنامه روی آن اجرا می‌شود، نقش یک هماهنگ‌کننده را دارد و مانند پلی میان سخت‌افزار و نرم‌افزار ارتباط ایجاد‌می‌کند. یعنی برنامه‌نویس کدهایی می‌نویسد که داده‌های گرافیکی خود را به وسیله دستورهای استانداردی به درایور API می‌فرستد نه مستقیماً به خود سخت‌افزار. سپس درایوری که شرکت سازنده سخت‌افزار تولید‌کرده است، این کداستاندارد تولیدشده را به فرمت بومی و ویژه‌ای که برای آن مدل خاص سخت‌افزار قابل شناسایی است، ترجمه می‌کند.
Microsoft DirectX
شرکت مایکروسافت در سال 1995 DirectX را ساخته و توسعه داده‌است. این نرم‌افزار
شامل مجموعه یکپارچه‌ای از ابزارهای برنامه‌نویسی است که به توسعه‌دهندگان امکان
می‌دهد انواع مختلف نرم‌افزارهای مالتی‌مدیا را روی پلتفرم ویندوز تولید کنند. DirectX به برنامه‌ای که بر پایه آن طراحی شده امکان می‌دهد به آسانی
قابلیت‌های سخت‌افزار کامپیوتر را شناسایی کند و پارامترهای برنامه را با آن
هماهنگ سازد.
DirectX شامل APIهایی
است که دسترسی به بخش‌های ویژه‌ای از سخت‌افزار مانند تراشه‌های شتاب‌دهنده گرافیک
سه‌بعدی و کارت صوتی را میسرمی‌کند. این APIها کنترل توابع سطح پایین، یعنی نزدیک
به سخت‌افزار، شامل شتاب‌دهنده گرافیکی دو بعدی، پشتیبانی از دستگاه‌های ورودی
مانند دسته بازی، صفحه‌کلید و ماوس، و کنترل میکس و خروجی صدا را انجام می‌دهند.
DirectX 7.0 در
سال 1999 با شش کامپوننت عرضه شد که عبارت بودند از: Direct3D،DirectDraw
،DirectSound
،DirectPlay
،DirectInput
و DirectMusic.
در اواخر سال 2000 میلادی، DirectX 8.0 عرضه شد که در آن کامپوننت‌های DirectSound و DirectMusic با هم ادغام شدند و با نام کامپوننت Direct Audio معرفی شدند.
اگر برنامه نویس وب هستید، لابد خبر دارید که این روزها همه
درباره Ajax صحبت می‌کنند. بعضی معتقدند Ajax یکی
از ارکان فنی موج جدیدی است که به Web 2.0 معروف شده است و انجمن‌ها و تریبون‌های آنلاین مملو از مقالات
و اظهارنظرهای مربوط بهAjax
است.
بعضی از سایت‌های بزرگ مانند یاهو و
گوگل هم‌اکنون Ajax را به خدمت گرفته‌اند، انجمن‌ها و
تریبون‌های آنلاین مملو از مقالات و اظهارنظرهای مربوط بهAjax است و همزمان تلاش‌های وسیعی در جریان
است تا این فناوری جدید همچنان به صورت اپن سورس باقی بماند و انحصاری نشود.
Ajax چیست؟
واژه Ajax با تلفظ <ای‌جکس> یا <ای‌ژاکس> سرنام عبارت Asynchronous
JavaScript and XML و
به معنی <ترکیب نامتقارن جاوا اسکریپت و>XML است.
ماهیت صفحات وب و پروتکل HTTP به گونه‌ای است که به طور معمول وقتی
درحال وب‌گردی هستیم، به ازای هر کنش و واکنش میان ما و سایتی که در حال کار با آن
هستیم، کل یک صفحه وب از نو بارگذاری و تازه‌سازی (refresh) می‌شود.
ای‌جکس فناوری جدیدی است که تغییر
محسوسی را در این سناریو به وجود می‌آورد؛ به این ترتیب که به جای بارگذاری مجدد
کل صفحه، فقط قسمتی تغییر می‌کند که قرار است اطلاعات جدید را به نمایش درآورد و
کلیه عملیات ارسال اطلاعات و دریافت نتایج در پشت صحنه انجام می‌شود. در نتیجه هیچ‌گاه
صفحه سفید و خالی وب در فواصل کنش و واکنش‌های هنگام کار با مرورگر دیده نمی‌شود و
احساسی مشابه تجربه کار با یک نرم‌افزار دسکتاپ به کاربر دست می‌دهد.
جادوی ای‌جاکس چیزی نیست جز یک فکر
بکر و آن هم ترکیب کردن جاوا اسکریپت و XML در قالب یک موجود نرم‌افزاری جدید.
اصطلاح Ajax را اولین بار کارشناسی از شرکت Adaptive Path به نام جسی جیمزگرت در مقاله‌ای با عنوان <ای‌جکس؛
رهیافت جدیدی در برنامه‌های تحت وب> مطرح کرد و خیلی سریع مورد استقبال
گسترده برنامه نویسان وب در سراسر جهان قرارگرفت. اعتقاد عمومی این است که تاریخچه
به‌کارگیری تکنیک مذکور به پیدایش نرم‌افزار Outlook
WebAccess و
استفاده از فرمان XMLHttpRequest که مایکروسافت ابداع کرده و در نرم‌افزار
اینترنت اکسپلور به‌کار رفته است، برمی‌گردد. اما امروزه اغلب مرورگرهای مهم و
شناخته‌شده (از جمله فایرفاکس) از آن پشتیبانی می‌کنند و دیگر یک فناوری محدود به
اینترنت اکسپلورر نیست.