زبان‏های برنامه‏سازی نسل سوم، چهارم و پنجم

زبان برنامه‏سازی نسل سوم (High Level Language)

زبان برنامه‏سازی نسل سوم (3GL)، بهبودیافته زبان برنامه‏سازی نسل دوم است. در حالی که هدف زبان‏های برنامه‏سازی نسل دوم، قرار دادن ساختار منطقی در زبان بوده است، در زبان‏های برنامه‏سازی نسل سوم، هدف این است که قابلیّت استفاده از زبان‏ها را به گونه‏ای بهبود بخشند که ساده‏تر شوند؛ یعنی به‏کارگیری آن راحت‏تر باشد که منجر به این امر می‏شود که انواع مناسبی از توابع طوری بازنویسی شوند که کارایی بهبود بخشد و قسمت عمده حجم کد برنامه به کلاس‏ها اختصاص یابد (مانند ویژوال بیسیک). پیشرفت زبان نسل سوم نسبت به نسل دوم در این است که از منظر کاربر، قابلیّت استفاده از زبان بهبود یافته است.

این نسل، اوّلین بار در اواخر دهه 1950 طرّاحی شد و فرترن، الگول و کوبول، نمونه‏هایی اوّلیّه از این نوع زبان هستند.

بیشتر زبان‏های امروزی (بیسیک، C، C++، C#، پاسکال و جاوا)، نیز زبان‏های نسل سوم هستند.

اغلب زبان‏های 3GL، برنامه‏نویسی ساختاریافته را پشتیبانی می‏کنند.

زبان برنامه‏سازی نسل چهارم (Very High Level Language)

زبان برنامه‏سازی نسل چهارم (دهه‏های 1970 تا 1990) (به طور خلاصه: 4GL)، یک زبان یا محیط برنامه‏سازی است که با منظور خاصّی طرّاحی شده است، از قبیل توسعه نرم‏افزارهای تجاری – بازرگانی. در سیر تکاملی دانش کامپیوتر، زبان‏های نسل چهارم به دنبال نسل سوم، روندی صعودی در تجرید و قدرت بیان بالاتر را طی کردند. در این نسل، تلاش‏هایی صورت گرفت تا زبان‏های نسل پنجم تعریف شده و مورد استفاده قرار گیرند.

زبان طبیعی، شیوه ساختار بلوکی زبان‏های برنامه‏سازی نسل سوم، فرآیند توسعه نرم‏افزار را بهبود بخشید. در هر صورت، روش‏های توسعه زبان‏های نسل سوم، کند و خطاپذیر بودند. مشخّص شد که برخی از برنامه‏های کاربردی را می‏توان خیلی سریع‏تر توسعه داد؛ بدین صورت: با افزودن زبان برنامه‏سازی سطح بالاتر و متدولوژی‏ای که هم‏ارز دستورالعمل‏های بسیار پیچیده نسل سوم را تولید می‏کند. در برخی جهات، مهندسی نرم‏افزار به‏وجود آمد تا توسعه زبان‏های نسل سوم را یاری دهد. طرح‏های مربوط به زبان‏های نسل چهارم و پنجم، بیشتر در حلّ مسائل و مهندسی سیستم‏ها تمرکز یافته‏اند.

دانلود مقاله